ΔΗΜ. ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ διευθυντής Δημοτικού Σχολείου Ζαχάρως
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ 19-9-07
Μάθημα αξιοπρέπειας από ένα δάσκαλο στα καμένα
Τριάντα χρόνια είναι δάσκαλος ο Δημήτρης Νικολόπουλος, τα μισά από αυτά διδάσκει στο Δημοτικό Σχολείο της Ζαχάρως και τα τέσσερα τελευταία είναι διευθυντής. Χθες βρέθηκε αντιμέτωπος με μια διαφορετική «πρώτη μέρα» έναρξης της σχολικής χρονιάς, αφού ήταν υποχρεωμένος να μιλήσει στα παιδιά για τις καταστροφικές πυρκαγιές που έπληξαν την Ηλεία τις τελευταίες μέρες του Αυγούστου.
Και το έκανε. Με μια ομιλία που προβλημάτισε και συγκίνησε. Με μια ομιλία για την οποία πολλοί είπαν ότι θα ήθελαν να την έχουν ακούσει από χείλη υπευθύνων εδώ και καιρό. Εμείς απλά παραθέτουμε μερικά αποσπάσματά της.
«Μια νέα σχολική χρονιά αρχίζει και το σχολείο μας ανοίγει πάλι τις πόρτες του για να καλοδεχτεί τους μικρούς μαθητές του. Ομως, αυτή η σχολική χρονιά δεν είναι σαν τις άλλες! Η ανείπωτη συμφορά που έπληξε το νομό μας και ιδιαίτερα την περιοχή μας πλανάται σαν σκιά πάνω μας, είναι χαραγμένη στη μνήμη μας, διαφεντεύει τη σκέψη μας, την ψυχή μας και τα συναισθήματά μας.
Ως κρατικός λειτουργός, ως δάσκαλος, ως απλός πολίτης και ως άνθρωπος, αισθάνομαι βαθιά την ανάγκη να κάνω το αυτονόητο, εκείνο που οι αρμόδιοι δεν δείχνουν διάθεση να το κάνουν:
-Να ζητήσω συγγνώμη από τους αδικοχαμένους νεκρούς μας, γιατί χρειάστηκε να δώσουν τη ζωή τους για ν' αφυπνισθούμε. -Να ζητήσω συγγνώμη από τα παιδιά μας, για τη φρίκη που έζησαν τη μαύρη εβδομάδα του Αυγούστου.
-Να ζητήσω συγγνώμη από τη γενιά που έρχεται, γιατί η δική μας γενιά τούς παραδίδει ένα περιβάλλον κατεστραμμένο.
Ζητώ συγγνώμη, λοιπόν, γιατί σαν απλός πολίτης ίσως δεν έκανα όσα θα έπρεπε για να μη γίνει αυτό το περιβαλλοντικό ολοκαύτωμα.
Ζητώ συγγνώμη, γιατί ίσως επέτρεψα, ίσως ανέχτηκα την αδιάφορη συμπεριφορά του κράτους και των υπευθύνων. Τίποτα δεν είναι όπως χθες! Χάσαμε πολλά: Χάσαμε συνανθρώπους μας, χάσαμε φίλους, χάσαμε περιουσίες, χάσαμε το όμορφο περιβάλλον μας, χάσαμε το χαμόγελό μας. Ενα μονάχα δεν χάσαμε: την αξιοπρέπειά μας. Γι' αυτό και δεν ζητάμε τον οίκτο της πολιτείας, δεν ζητάμε ελεημοσύνη. ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ όλοι τους ν' αναλάβουν τις ευθύνες τους και να κάνουν αυτόν τον τόπο όπως ήταν χθες. Δεν συμβιβαζόμαστε με τίποτε λιγότερο. Το απαιτούμε από το κράτος, από τους πολιτικούς μας και δεν τους χρωστάμε "ευχαριστώ".
Δεν μπορώ, όμως, να μην ευχαριστήσω όλους όσοι έχουν σπεύσει να προσφέρουν κάθε είδους βοήθεια, από το περίσσευμά τους ή από το υστέρημά τους, από την πρώτη στιγμή για τους πληγέντες συνανθρώπους μας και για τους μαθητές του σχολείου μας. Η προσφορά τους είναι συγκινητική. Μα μεγαλύτερη αξία στην πράξη τους δεν είναι η ίδια η υλική διάσταση της βοήθειας, είναι η ηθική. Είναι η αίσθηση ότι δεν είμαστε μόνοι μας, όπως ήμασταν στις πυρκαγιές. Η σκέψη χιλιάδων ανθρώπων σε κάθε γωνιά της πατρίδας μας είναι κοντά μας. Και αυτό μας δίνει και κουράγιο να ξεπεράσουμε τον πόνο μας και να αισιοδοξούμε. Θα παλέψουμε για να κάνουμε τον τόπο μας όπως πριν. Δεν θα γονατίσουμε. Γιατί ο Ρίτσος μάς θυμίζει πως: "Ετούτος δω ο λαός δεν γονατίζει παρά μονάχα στους νεκρούς του"».